Sum 18 ár fekk eg mítt fyrsta veruliga ótta anfall, eg var úti við vinfólki, í býnum, eg hevði drukki eitt sindur og var farin í morgunball saman gentuni, eg var farin í býin við, tað var eitt mannfólk sum vit vóru farin í morgunball hjá, har var alt frá alcohol til stoffir í ballinum. Vit koma inn og seta okkum í eina sofu, tónleikurin er for frá, nógvur roykur er í rúminum og har sita bara mannfólk. Eg kann minnast at hesin fyrurin sum heldur ball, spyr meg um eg havi prøva extasy, ímeðan hann hevur nakrar tablettir í hondini, eg sigi so nei, eg taki ikki sovurit. Hann tekur so tablettir og botnar eina blanding aftur við.
Hesin fyrurin virkar fyri mær vinarligur og ger mær ein drink, eg drekki so og royni at vera við uppá tað. Tað seinasta eg kann minnast er at eg skal á wc og tá eg komi út aftur, eri eg nakað so í ørviti, alt melur fyri mær og eg byrji at tútbrøla og rópa á hesa gentuna eg fylgist við, hon kemur til mín og vit velja at fara avstað. Hon skal sova hjá sjeikinum hjá sær, sum byr i miðbýnum, eg kann minnast at eg sigi við vendinduna at eg kann ikki fara heim í støðuni eg eri í, og eg sleppi so at yvurnátta í einum kamari har. Eg byrji tá mítt fyrsta panik anfall, eg tori ikki at sovna, eg eri bangin at ikki vakna uppaftur.
Morgunin eftur eri eg líka so bangin sum tá eg fór í song, alt melur fyri mær og eg havi tað slett ikki gott. Tá eg komi heim til okkum aftur, eri eg nakað so fráverandi og bangin, eg kenni meg ikki aftur. Eg vil heldur ikki ordiliga tosa um tað sum er hent, við míni foreldur tí eg havi skyldfølisir og eri bangin fyri at tey fara at halda meg vera ónormala. Tá eg skal sova fái eg aftur eitt anfall og mamma verður noydd at halda um meg inntil eg sovni.
Tað blívur Mánadagur og eg skal til læknan, um hetta mundi havi eg fortalt mammu um alt, og hon kemur við mær til læknan. Læknin tekur blóðtrýsti á mær og ein blóðprøva. Hon fer sum út úr hølinum og kannar prøvan, eina løtu seinni kemur hon inn aftur og fortelur, at eg havi fingi eitt ella annað í glasi hjá mær, men tað skuldi gingi yvur skjótt. Hetta skuldi hon barasta ikki haft fortalt mær hugsi eg, tí eg byrjaði at vera bangin fyri øllum.. eg tordi ikki at sova, eg tori ikki at eta, eg tordi ikki at roykja.. eg enntá kvittaði alt sambandi til øll míni vinfólk sum royktu og tóku stoffir. Eg hevði tað barasta slett ikki gott, eg svav ikki og tað endaði eisini við at mamma mátti biða um sovitablettir til mín.
ì dag havi eg tað so nógv betur, eg havi gingi til Sálarfrøðingi, Gurið Simonsen, Hon hevur hjálp mær væl á veg, og eg dugi betur at hontera óttan, eitt sum hjálpur mær sera væl er mindfullness, eg havi eisini fingi eina diganosu um at eg havi generaliseret angst, sygdomsangst og matfobi. Eg taki ein dag í senn, allir dagar eru ikki líka og viðhvørt havi eg onga orku til nakað. Eg havi tosa við sálarfrøðingin um tað, hon sigur at tað er púra normalt at tá man dugur at hontera óttan, so kann man fáa eina milda deprasjón. Hon hevur eisini fortalt mær at eg kann koma burturúr óttanum, tað ger meg ordiliga gleða. Eg ynski mær eitt lív við børnum, manni.. uttan eina extra byru nemmuliga generaliseret angst. Generaliseret Angst
