Tann 1 Feb. 2017 fluttu eg og sjeikurin inní eini hús, sum vit leiga. Eftur sum sonurin hjá honum býr so tætt uppá okkum, valdi vit at taka kjansin at flyta. Eg var eitt sindur skeptisk at flyta, vegna eg kendi ongan nakað serligt har, eg var bangin fyri at nú fór eg at vera enn meir einsamøll.
Ì Havn hevði eg jú mína familju og vinfólk.
Eg fekk so tann fyrsta mánaðin vit vóru flutt massar av ótta anføll, helst tá eg skuldi sova. Eg skuldi jú ikki bara venja meg við eitt nýtt hús at búgva í, men einari bygd fult av ókendum menniskjum. Sum persónur eri eg ikki framlig, og eg havi ikki nemt at fáa vinfólk. Eg royni at møta upp til tiltøk sum vinfólk hjá sjeikinum bjóða okkum til, hóast konufólk eisini eru har, so føli eg tað ofta sum tær tosa við hvørja aðra, men ikki við meg.
Eg giti at tað eg royni at siga er at eg føli meg uttanfyri, tað er eisini ofta at tey tosa um fólk sum eg yvurhøvur ikki veit hvør tað er, tað kann eisini irritera meg rættliga nógv.
Men eg vil ikki bert vera negativ um at vera tilflytari, familjan hjá sjeikinum hjá mær, hevur tikið væl ímóti mær. Eg føli meg altíð vælkomin í teirra vertskap. Her er eisini deiliga friðarligt, og eg kann gera tað eg havi hug til. Sum tildømis samla mær tankarnar og tendra tónleik for frá kl 2 um náttuna.
