Fyrst vóru tað bara foreldur míni og bæði míni eldru syskin og eg, sum búði í einari 2 mans íbúð á Berjabrekku, síðani kom lítla systir mín í 90´inum. Tað var sera trongligt at vera inni hjá okkum, kann eg minnast. Mamma og lítla systur mín svóvu í dubultsong, eldra systir mín og eg í koyggjusong, og babba í stovuni á einari sovisofu. Soleiðis búðu vit í meir enn 20 ár. Tá beiggi mín var áleið 9 ára gamal flutti hann til ommu at búgva, vegna plásstrot. Eg var áleið 9 ár tá eg byrjaði at ganga í sunnudagsskúla hjá nonnunum, har fingu vit nakrar fer eskjur við matið. Also sum tað var lekkurt at fáa, har var so nógvur matur og góðgatið í. Eisini fóru vit útferðir við sunnudagsskúlanum. Eg kann eisini minnast, at tá tað var føðingardagur í húsinum, vóru tað bara gentirnar í klassanum sum vóru bjóðaðar, har var jú ikki nakað pláss.
Hóast vit búðu so trongt, so vóru vit glað børn, og míni foreldur royndu tað tey kundu. Mamma hevur alla mína tíð verið heimagangandi og passa meg og lítlu systir mína, og babba eisini í eina tíð. Pengarnir vóru heldur ikki teir nógvu, so tað var ofta at vit ongan mat áttu. Familjan hjá babba hjálpi okkum viðhvørt, við einum penga ella døgurða. Ja, eg kann minnast at í eina viku mátti eg eta rugbreyð við putursukur, tí vit áttu ikki annað inni. Um jóltíðir søkti mamma altíð um pengastuðul at keypa klæðir og mat til okkum. Tað vóru ikki dýrar gávur, men góðar gávur. Heldigvís spældu børn úti, tá eg var lítil, vit spældu handil, hoppaðu band og spældu melda kríggj.o.a. Um veturin, tá nógvur kavi var, gjørdi vit kavaholir og tok við sletunum. Eg minnist hetta bara sum eina stuttliga tíð, og eg var nøgd hóast vit ikki áttu tað nógva.
